Sidekick

Tegenwoordig moet je in elk praatprogramma een sidekick hebben. In Voetbal inside werken ze met drie sidekicks. Genee roept iets, en de drie anderen gaan er tien minuten over babbelen. Meestal babbelen ze over iets anders, maar het maakt het lekker televisie om niet teveel bij na te denken. Bij de wereld draait door, noemen ze het een tafelheer of tafeldame. Deze welopgevoede mensen weten wat hun rol is in het geheel, namelijk niks. Het is de bedoeling dat een sidekick rustig meeluistert naar het gesprek tussen de presentator en de gast. Eén, hooguit twee keer per gesprek mag je als sidekick iets vragen of roepen dat in je opkomt. Het liefst over het onderwerp dat op dat moment besproken wordt.

Deze zomer werd ons een nieuwe sidekick voorgesteld, die op geheel eigen wijze invulling gaf aan dit bijzondere vak. Deze mevrouw luistert naar de naam Edith Bosch. Ik heb echt na drie weken kijken nog steeds geen idee wat haar toegevoegde waarde was in het programma studio rio. Natuurlijk zijn wij het er allemaal over eens dat de presentator vast leuke praatjes kan houden, maar hij deze zomer alleen goed was om ons in slaap te sukkelen met vragen als: "Was het water lekker warm?" En: "Waren de wielen van je fiets wel rond?" Alles op een kinderlijk niveau dat elke sporter zich vanaf vraag één beledigd voelde en zichzelf voornam niks zinnigs meer te zeggen en zo snel mogelijk de studio uit moest zien te komen.

Nee, mevrouw Bosch pakte dit heel goed op. Ze onderbrak presentator en sporter schaamteloos elke tweede zin om met allerlei gewauwel aan te komen. Meestal was het om een bevriende cameraman welkom te heten in de studio. Of andere mensen waarvan ze duidelijk niet wist wie ze zijn. Verder voegde ze graag anekdotes toe uit haar eigen hoofd, tenminste ik hoop dat ze daar vandaag kwamen, anders moet de redactie van dit programma zich ook nog eens gaan schamen. Niemand heeft in deze weken tegen mevrouw Bosch gezegd: "Zeg Edith, de meeste tijd van het programma is het de bedoeling dat jij je mond houdt." En zo wauwelde ze ons elke nacht in slaap, terwijl het de bedoeling was dat we tot een uur of vier op de finales van welke sport dan ook moesten gaan wachten.

Het is nu dus echt gebleken dat sidekick zijn een vak is. Hier zijn waarschijnlijk cursussen voor, of deskundigen die je op zijn minst een paar tips kunnen geven. Het is dus niet zo dat je dit kan zijn, omdat je toevallig een paar jaar geleden een beetje succesvol aan andermans jasje kon trekken.

Ik heb de koning wel eens in een programma gezien met een andere gast en zelfs hij luistert dan geïnteresseerd (of hij kan ook nog goed acteren) en houdt zijn mond als een ander aan het woord is. Mevrouw Bosch kan dus beter ergens een cursusje gaan volgen anders hoop ik haar, samen met meneer Hendriks, bij de volgende Spelen niet meer terug te zien.

Kan het nog gekker

Al jaren val ik van de ene verbazing in de andere. De ene rage is nog niet voorbij, of de andere debiele rage dient zich alweer aan. Ook zitten wij al jaren in een financiële crisis, waardoor ons dagelijks leven ernstig verstoord is, en wij niet meer kunnen voorzien in ons levensonderhoud. Het gaat echt slecht met ons. Wij zijn blij als we één maaltijd per dag hebben. Vroeger was alles beter. Toen aten we drie keer per dag! Dat is niet meer aan onze kinderen uit te leggen. We hadden hele grote winkels, die in oorlog waren met elkaar, en wij kochten ons suf in die winkels. De ene aanbieding na de andere aanbieding mikten we in ons wagentje. Tegenwoordig is dat er niet meer bij. We hebben geen geld meer. We kunnen zelfs geen vijftig cent meer ophoesten voor het lenen van zo'n wagentje. Ook niet als we weten dat we die vijftig cent gewoon weer terug krijgen. Pure armoede in ons land.

Omdat we geen werk hebben, en geen geld, hebben we honger en zijn we gefrustreerd. Dan gaan we maar allerlei groepjes bedenken en acties op touw zetten. Wij hebben namelijk inspraak in ons land. Zo moesten wij laatst op komen draven voor een inspraakavond over windmolens. Ik ben niet geweest. Inspraak in onze schijndemocratie is namelijk nep. Inspraak betekent hier
 dat je mag zeggen hoe je erover denkt, en daarna doen ze toch wat ze al hadden bedacht. In sommige andere landen zijn ze daar duidelijker in. Daar doen ze het gewoon. Geen inspraak, geen clubjes, geen stichtingen tegen het verplaatsen van de boom uit de tuin van oom Piet. Die boom moet weg, dus die gaat weg. Misschien niet altijd leuk, maar wel duidelijk.

Nu we toch collectief geen werk hebben, hebben we natuurlijk wel heel veel tijd voor ons gezin en alles wat daarbij hoort. Of is dat ook al nep? Het antwoord daarop is ja. Wij hebben namelijk helemaal geen tijd voor elkaar, want wij moeten spannende dingen doen. Wij moeten bergen beklimmen, van bruggen springen, ontsnappen uit kamertjes die we niet kennen en ga nog maar even door met het noemen van een aantal zinloze bezigheden. Dit maakt natuurlijk dat we voor thuis geen tijd hebben. Maar dat hoeft ook helemaal niet. De kinderen kunnen tot ze naar school gaan, naar de babydump. En als ze naar school gaan, doe je ze voor de tijd na school op zoveel mogelijk bijlessen, sporten en natuurlijk de buitenschoolse opvang. De hond uitlaten hoeft ook niet, daar huur je de uitlaatservice voor in.

Nu zijn er beesten die je niet zelf hoeft uit te laten. Die beesten zijn namelijk intelligenter dan honden en laten zichzelf uit. Ze wassen zichzelf, en als je niet genoeg eten geeft, zoeken ze zelf wel iets in de tuin van de buren. Katten. Persoonlijk vind ik het elegante dieren, maar dat is een kwestie van smaak. Het nadeel is wel dat je een kat af en toe een beetje moet aaien. Dat vergt natuurlijk wel veel teveel tijd en aandacht in ons drukke bestaan. Maar gelukkig is daar een oplossing voor. Na de uitlaatservice voor honden, waarvan ik in het begin dacht dat het was om de uitlaat van je Honda te laten repareren, is er nu de kattenkroeldienst. Dan komt er iemand langs om een half uurtje met jouw kat te kroelen.

Ik vind het een goed idee deze services. Zo hoef je zelf nergens meer aan te denken. Als die mensen nu ook nog voor mij van de brug afspringen en wat bergen beklimmen. Sluit ik ze daarna op in een ontsnappingskamertje waarvan de sleutel niet bestaat. En kan ik rustig op de bank mijn krant lezen.