Parijs en Ankara

Wie herinnert zich niet de brute aanslag op Charlie Hebdo? We zagen allemaal het beeld zwart worden op de televisie toen de gewonde politieagent op wrede manier werd geëxecuteerd.
Wie herinnert zich niet het bloedbad vorig jaar in Parijs, waarbij concertbezoekers en willekeurige burgers tijdens hun avond uit het leven lieten of gewond raakten? De hele westerse wereld was in shock en we betuigden allemaal ons medeleven. We liepen mee in stille tochten. Op facebook maakten we van onze profielfoto allemaal een Franse vlag. Bovenal riepen we het hardst om onze vrijheid. Vrijheid die zo hard en wreed was aangevallen.

Nu was er afgelopen week weer een aanslag in Ankara. Het dodental zou staan op zevenendertig personen. Een verschrikkelijk aantal en dit is niet de eerste aanslag in Ankara. De aanslag zou opgeëist zijn door PKK. Een zogeheten terroristische organisatie die in Turkije strijdt tegen het regime. Ze zouden sympathiseren  met IS en Al-Qaeda. Nu willen wij wel graag iedereen die een beetje tegenstribbelt gelijk terrorist noemen. Begrijp mij niet verkeerd. Mensen die verantwoordelijk zijn voor dit soort daden verdienen geen betere of mooiere titel. Het is alleen voor mij zo, dat als ik er te weinig van weet ik het maar moeilijk vind mee te gaan in de berichtgeving van onze nieuwskanalen. Zij zetten tegenstanders van onze beschaving al snel weg als terrorist.

Ik zag na de aanslagen in Ankara, geen Turkse vlaggen verschijnen op facebook. Ik zag ook geen oproepen voor stille tochten. Ik zag welgeteld één bericht dat opriep tot gebed voor Ankara. En dit ligt zeker niet aan het aantal vrienden dat ik heb op de sociale media. Waarom reageert er nu bijna niemand? Is dat omdat wij denken dat er in Turkije voornamelijk moslims wonen? Is het omdat wij het niet zo eens zijn met het regime van Erdogan? Of vinden wij de turken sowieso vervelend?

De turken maken al jaren een groot en goed deel uit van onze samenleving. We moesten even wennen aan wat cultuurverschillen en dat ze een ander geloof ons land in brachten. maar zij moesten net zo goed wennen aan onze één-koekje-bij-de-koffie-mentaliteit. Toch is dat redelijk gelukt en horen ze bij onze maatschappij. Ze voltooien opleidingen, hebben goede banen en zijn een belangrijk deel geworden van en voor onze maatschappij. Kunnen wij dan zo makkelijk voorbijgaan aan het feit dat hun vaderland in een grote oorlog zit op dit moment? Niet alleen met terroristische bewegingen in hun land, maar ook met ons meestrijden in Syrië. Ook is Turkije het eerste land van doorkomst voor veel vluchtelingen. Ook daar proberen ze samen met ons oplossingen voor te bedenken. Dit wordt niet altijd in onze kranten beschreven en weten wij er dus te weinig van. Maar ik weet genoeg om ook even voor Ankara te bidden.

Je suis la Turquie